ഏകാന്തതയുടെ ചില്ലയില്‍ കാലമാം പ്രാവ് ഇരിക്കുന്നു.
വിശപ്പ് അവനെ പറത്തുന്നു, വിഹായസ്സില്‍;
കണ്ണുംനട്ട് ഭൂമിയുടെ ചവറ്റുകുട്ടകളില്‍.
ചില്ലകളുണ്ടനേകം, ഇലപൊഴിഞ്ഞ ജീവിതമരത്തിന്.
പക്ഷെ പ്രാവിനിഷ്ടം, ഏകാന്തതയെ.
ആത്മസൗന്ദര്യം, അദ്വൈതം, ഓഷോയിസം -
സരണികളുണ്ടനേകം ഒറ്റയാന്‍ ചിന്തകള്‍ക്ക്.
ഉലഞ്ഞു ജീവിതമരം, പിടഞ്ഞു ഹൃദയം -
കാലപ്രാവ് തിരിഞ്ഞുനോക്കി; കര്‍മമാം പെണ്‍പ്രാവ്!
ആണ്‍പ്രാ: "നീയെന്തിനിവിടെ?"
പെണ്‍പ്രാ: "ഞാനില്ലാതെ നീയില്ല..."
"ഹേയ്, നിറുത്തു ചിന്തതന്‍ അമ്മാനമാടല്‍,
എനിക്കു വിശക്കുന്നു..."; അവള്‍ കുറുകി.
ഏകാന്തത; മണ്ണാംകട്ട -
അവന്‍ പറന്നു അനന്തവിഹായസ്സിലേക്ക്,
കണ്ണുംനട്ട് ഭൂമിയുടെ ചവറ്റുകുട്ടകളിലേക്ക്.
No comments:
Post a Comment